11.05.21r.

Temat: Początki nowoczesnej architektury.

Architektura – dziedzina sztuki zajmująca się projektowaniem, wznoszeniem, nadawaniem określonego kształtu i budowlom i wnętrzom; bryła posiada określoną funkcję, czyli przeznaczenie.
Architektura sakralna – religijna – świątynie tj. kościoły, cerkwie, meczety,
synagogi, grobowce faraonów – piramidy.

Architektura świecka – domy, sklepy, muzea, teatry, kina.

04.05.21r.

Temat: Architektura – co o niej powinniśmy wiedzieć? – cz. 1.

Otwórzcie podręcznik na ss. 82 – 86.

Celem dzisiejszych zajęć jest:
– poznanie pojęć: architektura, urbanistyka;
– poznanie środków wyraz architektury;
– rozróżnianie typów architektury ze względu na pełnioną funkcję.

1. Z rodzajów sztuk plastycznych omówiliśmy już w tym roku szkolnym:
   rysunek, malarstwo, grafikę, rzeźbę. Tym razem przeanalizujemy ostatni- architekturę.

1. 
   Architektura jest dziedziną, w której dziełami są różnorodne obiekty budowlane, projektowane z uwzględnieniem ich przeznaczenia. Architekci planując budynki muszą dostosować swoją koncepcję do funkcji jaką dany obiekt ma spełniać.
   Podstawowymi środkami wyrazu w architekturze są: bryła, kompozycja, skala (wielkość), proporcje.

1. 
   Pierwszym zadaniem architekta jest stworzenie planu (projektu rysunkowego) budowli. Architekt musi dostosować formę (czyli kształt budowli) do spełnianej funkcji. Np. inaczej zaprojektuje
   szkołę, szpital czy centrum handlowe ze względu na pełnioną funkcję i związane z tym potrzeby. W projekcie musi również uwzględnić materiały z jakich będzie wykonany budynek.

1. 
   Urbanistyka zajmuje się planowaniem przestrzennym miast i osiedli.
   Wyróżniamy m.in.: – architekturę mieszkaniową (mieszkania, domy);
   -architekturę reprezentacyjną (zamki, pałace, dworki);
   -architekturę użyteczności publicznej – (urzędy, szkoły, szpitale, kina, sklepy, muzea);
   -architekturę komunikacyjną (mosty, drogi, lotniska, dworce kolejowe i inne);
   -architekturę sakralną (kościoły, kaplice);
   -architekturę przemysłową i obronną;
   -architekturę krajobrazu (zagospodarowanie terenów zielonych);
   -architekturę wnętrz (projektowanie wystroju mieszkań i innych budowli).
2. A teraz poproszę Was o obejrzenie filmu z cyklu kultura od kuchni „Tajemnice architektury”.
   https://www.youtube.com/watch?v=48UYfsYMvas
3. Zadaniem Waszym będzie wykonanie miniatury zamku z materiałów recyklingowych. Świetnie się nadają rolki po papierze toaletowym i małe pudełka. Możesz zaprosić do współpracy rodzica. Na pewno będzie to dobrze spędzony razem czas.

1. Drugą formą jest propozycja wycinanych brył w różnych barwach i przyklejanie ich do podłoża. Jedną z prac wybierzcie i wykonaną odeślijcie w tygodniowym terminie.

1. Zapraszam do pracy!

27.04.21r.

Temat: Zrób to sam – pomysł na pasek.

Propozycja do wykonania.

Pasek do spodni

Dziś mały test jak wygląda pasek szyty w domowym zaciszu i jak się sprawdza w praktyce. Przymiarka na najmłodszej córce wypadła pozytywnie. Pasek świetnie podtrzymuje spodnie i w dodatku wygląda uroczo. Powiem Wam, że nabrałam ochoty, aby też sobie uszyć podobny… pewnie nastąpi to dopiero po pojawieniu się maleństwa, bo teraz jest mi zupełnie niepotrzebny 😉 Reszta dziatwy, zarówno ta damska jak i męska, także podniosła głosy, że taki chce, więc będzie się szyć…!Poziom bardzo łatwy i na upartego obejdziecie się bez maszyny do szycia. Startujemy!
Potrzebne materiały:

tkaniny; ramki – dostępne w każdej pasmanterii; nożyczki; maszyna do szycia/igła i nitka.

Krok 1

Z tkaniny wycinamy długi prostokąt. Moje ramki mają 3 cm, więc krótszy bok ma wymiar 7 cm, dłuższy dopasowujemy do szerokości pasa przyszłego właściciela.____________________________________________________
UWAGA! Do paska używamy tkanin nie dzianin, gdyż te drugie będą się rozciągać, a na tym nam nie zależy.

Krok 2

Prostokąt składamy na pół, lewą stroną do lewej, wzdłuż dłuższego boku. 

Krok 3

Zszywamy dłuższy bok. Wywijamy na prawą stronę. Prasujemy. Końce paska podwijamy i zszywamy.

Krok 4

Do jednego końca przyszywamy ramki. GOTOWE!

20.04.21r.

Temat: Rzeźba – co to takiego? Projekt.

Czym jest rzeźba?

https://www.youtube.com/watch?v=3U llgBjVdhg

1.Rzeźba jest dziedziną sztuk plastycznych.

2.Najważniejsze środki wyrazu rzeźby to; bryła, kompozycja,tworzywo, faktura, proporcje i skala oraz barwa.

3.Rzeźby dzielimy przede wszystkim na realistyczne i abstrakcyjne.

4.Ze względu na formę wyróżniamy rzeźby; pełne, wolno stojące, związane z architekturą,przeznaczone do oglądania z przodu reliefy, do których zaliczamy płaskorzeźbę.

5.Pod względem funkcji rzeźby dzielą się na;architektoniczne, religijne, dekoracyjne lub historyczne -upamiętniające bohatera bądź wydarzenie (np. nagrobek, pomnik, medal).

Dziś wykonujemy projekt twarzy, ale prawa strona realistyczna, a za tydzień karykaturalna. Prace zatem odsyłamy dopiero za tydzień!!! Pracujemy na dwóch jednostkach lekcyjnych.

13.04.21r.

Temat: Grafika wklęsła – rzeźba w mydle.

Kilka przykładów do wykonania rzeźby w mydle. Praca wdzięczna i utrwalająca w praktyce poznane techniki graficzne.

Zapraszam do pracy, w międzyczasie do obejrzenia – wysłuchania prezentacji. Ciekawych pomysłów!

30.03.21r.

Temat: Grafika wypukła – wykonanie elementów na matrycy.

Przygotujmy karton, kartki, nożyczki, farby, wałek, pędzle, kubek z wodą i do dzieła.

Od ciśnięte prace z matrycy odsyłamy. Powodzenia!

23.03.21r.

Temat: Grafika – co powinniśmy o niej wiedzieć?

Dziś zdecydowanie uczymy się teorii sztuki. Co powinniśmy wiedzieć o grafice?

Grafika artystyczna, inaczej zwana warsztatową, to ważna dziedzina historii sztuki, którą zajmowało się wielu wybitnych artystów. Chociażby z tego powodu nie sposób podejść do lekcji z historii sztuki bez znajomości najważniejszych technik graficznych. Te jednak, z uwagi na ich mnogość i dość skomplikowany proces powstawania (jego znajomość znaczenie pomaga poprawnie sformułować definicję), często przysparzają nam kłopot. Poniżej znajdziemy rozpisane rodzaje grafiki artystycznej i przyporządkowane do nich poszczególne techniki.

Zacznijmy od tego, czym w ogóle jest grafika, jak należy ją zdefiniować. W uproszczeniu można powiedzieć, że jest to dziedzina sztuki, która tym różni się od pozostałych, że daje możliwość powielania tego samego rysunku w wielu kopiach, dzięki zastosowaniu matrycy (formy druku, która po powleczeniu farbą drukarską pozwala na produkowanie kolejnych odbitek). 

Słownik terminologiczny sztuk pięknych definiuje ją następująco:

Grafika – jeden z podstawowych działów sztuk plastycznych, obejmujący techniki warsztatowe pozwalające na powielanie rysunku na papierze lub tkaninie z uprzednio przygotowanej formy druku (płyty metalowej, klocka drzeworytniczego i in.). Zależnie od funkcji rozróżnia się grafikę artystyczną (zw. też warsztatową) i użytkową (zw. też stosowaną lub projektową). Charakterystyczną cechą grafiki artystycznej jest skupienie w rękach artysty całego procesu twórczego, od projektu, poprzez dobór odpowiedniej techniki i opracowania formy druku, do wykonania odbitek.

Zanim przejdziemy do konkretnych technik graficznych warto definicję zawsze zacząć od sformułowania „technika graficzna druku wklęsłego/ wypukłego / płaskiego, polegająca na… (tu następuje krótkie wyjaśnienie jak powstaje odbitka, czyli co jest matrycą, jak wykonujemy rysunek i która część jest następnie odbijana)”. Dzięki temu schematowi nie musicie się już zastanawiać, jak to sprawnie sformułować.

drzeworyt – technika graficzna druku wypukłego; jak również̇ odbitka otrzymana tą techniką; na powierzchni deski lub klocka wygładzonego i powleczonego warstwą gruntu wykonuje się rysunek, następnie metalowym dłutkiem, nożem lub rylcem wycina się tło, pozostawiając wypukły rysunek; tak przygotowaną formę powleka się farbą drukarską i odbija na papierze; [w uproszczeniu, jest to technika druku wypukłego, ponieważ odbijamy tę część matrycy, która jest wypukła, czyli wystające partie powierzchni drewna]

Popularne odmiany drzeworytu to:

drzeworyt langowy (wzdłużny) – tło wycina się wzdłuż słojów nożem i dłutkami w drewnie miękkim, cechuje go pewien prymitywizm kreski i plamy, odbitki wykonane w tej technice mają czarną ramkę, stosowany do końca XVIII w.;

drzeworyt poprzeczny (sztorcowy) – ryty rylcem, w poprzek słojów twardego drewna, wynaleziony pod koniec XVIII w.;

drzeworyt światłocieniowy (chiaroscuro) – drzeworyt barwny tonowy, technika polegająca na wycinaniu obrazu w kilku deskach drzeworytniczych (lub płytach metalowych), z których jedna stanowi właściwy rysunek, a tony półcieni i cieni wycina się na oddzielnych płytach, które drukowane kolejno dają dopiero całość obrazu, przez odpowiednie rozłożenie tonów i dobór siły kolorów uzyskiwano przestrzenność obrazu, efekt cieniowania;

Drzeworyt to najstarsza technika graficzna, znana już od starożytności, bardzo popularna w renesansie, dzięki twórczości tak wybitnych artystów jak Albrecht Dürer (cykl piętnastu drzeworytów do „Apokalipsy”, m.in. „Czterej jeźdźcy Apokalipsy”) czy Lucas Cranach. W okresie od XVII-XVIII w. ustępował popularnością innym technikom graficznym. Jego odrodzenie nastąpiło w na przełomie XIX i XX w. wraz z zainteresowaniem artystów europejskich drzeworytem japońskim, a później sztuką ludową. Stosowali go ekspresjoniści niemieccy oraz członkowie polskich ugrupowań artystycznych tj. „Bunt” i „Rytm” (gł. Władysław Skoczylas);

miedzioryt – technika graficzna druku wklęsłego (również odbitka otrzymana tą techniką); na gładko wypolerowanej i zagruntowanej powierzchni płyty miedzianej rytuje się rysunek za pomocą stalowych rylców; po opracowaniu przeszlifowuje się węglem drzewnym lub drobnoziarnistymi pastami polerskimi, a następnie lekko podgrzewa i wciera farbę w wycięte bruzdy; po usunięciu farby z gładkich partii metalu odbija się go na wilgotnym papierze pod prasą; z jednej płyty można otrzymać kilkaset odbitek; technikę tę charakteryzuje cienka, sucha, ostro zakończona kreska; [w uproszczeniu, jest to technika druku wklęsłego, ponieważ odbijamy tę część matrycy, która jest wklęsła, czyli to co zostało wyżłobione lub wytrawione – przy technikach trawionych – w płycie miedzianej i co wchłonęło farbę drukarską]

Miedzioryt to najstarsza technika graficzna na metalu, stosowana od XV wieku, m. in. przez Andrea Mantegnę i Albrechta Dürera („Melancholia”, „Rycerz, śmierć i diabeł”, „Adam i Ewa”).

Dwie inne (bardzo ważne) techniki druku wklęsłego pojawiły się już przy okazji wpisu o włoskich terminach w historii sztuki. Oto definicje:

akwaforta (wł. acquaforte – mocna woda, czyli kwas azotowy) – kwasoryt, technika graficzna druku wklęsłego (również odbitka otrzymana tą techniką); polega na wykonaniu metalowej formy drukowej z rysunkiem uzyskanym za pomocą trawienia; płytę miedzianą lub cynkową pokrywa się nierozpuszczalnym w kwasie werniksem akwafortowym i następnie wykonuje się rysunek stalową igłą, odsłaniając powierzchnię metalu; przez zanurzenie płyty w kwasie następuje wytrawienie wgłębnego rysunku na płycie; w celu pogłębienia kresek w partiach ciemnych rysunku proces ten powtarza się kilkakrotnie; po ostatnim trawieniu i usunięciu werniksu w płytę wciera się farbę drukową, która zatrzymuje się tylko w wytrawionych zagłębieniach; wciśnięta w wytrawione zagłębienia płyty farba przeniesiona zostaje pod naciskiem w prasie wklęsłodrukowej na papier.

Technika akwaforty została wynaleziona na przełomie XV i XVI wieku, a spopularyzowano ją w XVI wieku. Jej największy rozwój przypada na wiek XVII, gdy posługują się nią m. in. Rembrandt van Rijn i Jacques Callot. W XVIII w. w technice akwaforty tworzył Giovanni Battista Piranesi. W XIX w. posługiwał się nią m.in. Francisco Goya (np. „Kiedy rozum śpi, budzą się upiory” z cyklu „Kaprysy”), często w połączeniu z akwatintą i suchą igłą. Także polscy artyści XIX- i XX-wieczni sięgali po tę technikę, np. Józef Mehoffer, Józef Pankiewicz;

akwatinta (wł. acquatinta – barwiona woda) – technika graficzna druku wklęsłego zbliżona do akwaforty (również odbitka otrzymana tą techniką); w akwaforcie trawione są na płycie metalowej kreski, natomiast w akwatincie płaszczyzny, a efekt plam o różnym natężeniu osiąga się przez odpowiednią regulację czasu trawienia poszczególnych tonów; akwatinta przypomina rysunek wykonany pędzlem i często jest stosowana w połączeniu z akwafortą; technika ta polega na pokryciu płyty metalowej sproszkowaną kalafonią lub pyłem asfaltowym, które podgrzane topią się i przylegają do niej, naniesieniu obrazu poprzez zasłonięcie wybranych fragmentów powierzchni metalu werniksem, a następnie trawieniu odsłoniętego metalu kwasem azotowym; w wyniku powielania czynności w coraz mniejszych obszarach obrazu uzyskuje się zróżnicowanie głębokości wytrawionych miejsc, a przez to możliwość waloryzowania koloru farby drukowej, czyli możliwość uzyskiwania półtonów;

Technika akwatinty została wynaleziona w XVIII wieku, na ten wiek przypada również jej największa popularność. Z punktu widzenia kanonu maturalnego najważniejsze dzieła, w których została zastosowana to cykle graficzne Goi tj. „Kaprysy”, „Okropności wojny”, „Tauromachia”.

suchoryt (sucha igła) – technika graficzna druku wklęsłego (również odbitka otrzymana tą techniką); polega na wykonaniu rysunku igłą stalową bezpośrednio na gładkiej, wypolerowanej powierzchni płyty metalowej, bez trawienia; igła żłobi w metalu bruzdy, a rozcięty metal formuje po obu brzegach rodzaj wiórków, które przy odbijaniu obok wyrytych kresek zatrzymują farbę, dając w odbitce miękkie tony o aksamitnej czerni;

Suchoryt stosowano już od XVII w. przy retuszach akwafort; jako samodzielna technika graficzna rozpowszechnił się dopiero od poł. XIX w.

litografia – technika graficzna druku płaskiego (również odbitka otrzymana tą techniką), w której rysunek przeznaczony do odbicia ryciny wykonuje się na kamieniu litograficznym; zasada litografii oparta jest na właściwościach tłuszczu i wody, tj. przyjmowaniu farby w miejscu zatłuszczonym kredką lub tuszem litograficznym, a odpychaniu farby z miejsc na kamieniu lub blasze zwilżonych wodą; zarówno partie drukujące, jak i niedrukujące leżą w tej samej płaszczyźnie;

Pierwsze litografie stosowano do powielania pisma; jako technika artystyczna rozpowszechniła się w 1 poł. XIX w., wtedy też powstała litografia barwna, która pod koniec XIX w. doprowadziła do upowszechnienia się plakatu (najważniejsi twórcy to Henri de Toulouse-Lautrec, Alfons Mucha, Edvard Munch, Stanisław Wyspiański).

serigrafia (sitodruk) – odrębna technika druku płaskiego przez szablon (również odbitka otrzymywana tą techniką); zasada serigrafii polega na przeciskaniu ścierakiem farby drukarskiej przez odsłonięte oczka tkaniny (sita) na podłożony papier; formę drukarską stanowi tkanina (siatka) napięta na ramę drewnianą lub metalową; rysunek tworzą odsłonięte oczka sita umożliwiające przedostawanie się farby na papier;

Serigrafia jako technika grafiki artystyczna występuje od 1938, najpierw w Stanach Zjednoczonych. Od ok. 1950 technika ta rozpowszechniła się w Europie. Często wykorzystywana przez Andy’ego Warhola, np. w portretach ikon kultury popularnej tj. „Marylin Monroe”, „Jackie”, „Potrójny Elvis”, autoportretach i dziełach typu „Puszka zupy Campbell’s”.

Oczywiście podane tutaj definicje są rozbudowane, ale najważniejsze, abyście zrozumieli podstawy, wtedy na pewno nie pomylicie druku wklęsłego z wypukłym czy litografii z serigrafią.

Na kolejne zajęcia przygotujcie jako matrycę kartkę A 4 sztywnego bloku technicznego oraz karton, nożyczki, farby, pędzel kubek z wodą, wałek do ciasta i czystą kartkę A 4 – do odbicia.

16.03.21r.

Temat: Pracujemy nad wykończeniem elementów wielkanocnych.

Pracujemy nad elementami wielkanocnymi i tworzymy estetyczną całość.

Całą kompozycję pracy odsyłamy w ciągu tygodnia. Miłego dnia!!!

09.03.21r.

Temat: Tradycje wielkanocne w dziele plastycznym.

Podpatrzymy pisanki i kraszanki. My rysujemy, ale może ktoś, coś w domku sam wykona innego?

Wybieramy jedna propozycję i zapraszam do pracy.

02.03.21r.

Temat: Zrób to sam – może stolik na kółkach, może element dekoracyjny.

Dziś żmudna praca z elementami kompozycyjnymi. Zaczynamy!

Dalej zbieramy elementy i do poniedziałku czekam na prace, które wezmą udział w konkursie w POKiS Płock. Proszę o estetyczne wykonanie katedry z elementami Wielkanocy. Ciekawych pomysłów!!!

23.02.21r.

Temat: Chcemy pomóc ciekawą pracą w Międzynarodowym Dniu Walki z Depresją.

Zapraszam do wykonania jednej z propozycji prac. Barwy dowolne, a wskazany flamaster w jednej tonacji. Tydzień do odesłania. Dziękuję.

16.02.21r.

Temat: Rysunek – proporcje twarzy.

Zwróćcie dziś uwagę na kolejność czynności i zachowanie proporcji.

Rysunek wykonujemy ołówkiem lub kredką w odcieniu brązu i odsyłamy w ciągu tygodnia. Proszę o uzupełnienie ewentualnych zaległości. Powodzenia.

09.02.21r.

Temat: Pamiętamy o Dniu Bezpiecznego Internetu.

02.02.21r.

Temat: Malarstwo impresjonizmu i symbolizmu – co przez nie rozumiemy.

Impresjonizm

Impresjonizm – prąd w malarstwie francuskim u schyłku XIX wieku – nie dąży do zgłębiania metafizycznych idei, nie próbuje podejmować wielkich tematów historycznych czy egzystencjalnych, a przeciwnie: skupia się na powierzchowności, ulotności chwili codziennej, danego nastroju, widoku, czyni kolor i formę autonomicznymi składnikami obrazu, a przy tym udowadnia subiektywność i relatywność ludzkiej percepcji. Malarze impresjoniści często malowali ludzi w ruchu, w trakcie zabawy lub wypoczynku, przedstawiali w serii obrazów wygląd danego miejsca w różnym czasie – przy odmiennym oświetleniu. Ważnym motywem ich dzieł była natura, jako jedni z pierwszych malowali w plenerze. Ich malarstwo przedstawiało przede wszystkim pozytywne, jasne strony życia. Chętnie stosowaną techniką malarską impresjonistów był dywizjonizm – nakładanie tuż obok siebie plam czystego koloru tak, iż z pewnej odległości zlewały się, tworząc barwy uzupełniające. Cienie malowali za pomocą zmieszanych kolorów podstawowych, bez użycia czerni. Nie można jednak mówić o jednej technice czy metodzie twórczej impresjonistów. Każdy z nich zachowywał pełną swobodę twórczą i możliwość indywidualnych poszukiwań najlepszych sposobów realizacji własnych idei malarskich, a stowarzyszenie, które założyli, miało na celu jedynie wzajemne wsparcie w grupie zaprzyjaźnionych artystów przy organizacji wystaw i docieraniu ze swą twórczością do szerokiej publiczności.

Zainteresowanie światłem i malarskimi technikami służącymi odzwierciedlaniu go w obrazach inspirowało wielu wybitnych następców impresjonistów, takich jak Vincent van Gogh czy Paul Gauguin, który wiele zawdzięczał swej znajomości z Camillem Pissarro, mimo że w późniejszej twórczości był kojarzony z nurtami fowizmu, nabizmu oraz symbolizmu. Impresjonizm pozostawił jednak trwały ślad nie tylko w malarstwie, ale też literaturze (Marcel Proust) i muzyce (Claude Debussy). Zresztą ówczesne środowisko artystyczne Paryża było powiązane całą siecią znajomości, przyjaźni i – wzajemnych inspiracji. Z Gauguinem przyjaźniło się wielu twórców działających w Paryżu, także… Stanisław Wyspiański, który korzystał nawet ze współwynajmu paryskiej pracowni Gauguina podczas swych studiów malarstwa. Twórczość Wyspiańskiego wpisuje się w nurt symbolizmu, za którego reprezentantów uważa się w malarstwie – oprócz nabistów – takich twórców, jak m.in.: Gustave Moreau, Pierre Puvis de Chavannes, Odilon Redon czy Arnold Böcklin.

Symboliści

Symboliści, w odróżnieniu od impresjonistów, pragnęli w swej twórczości zgłębiać ogólnoludzkie, ważkie problemy, sięgali do świata przeżyć, interesowały ich treści metafizyczne, dostępne jedynie poznaniu pozaracjonalnemu – przez intuicję, emocje, sen, podświadomość. Podstawowym środkiem wyrazu był dla nich symbol, a sztukę pojmowali jako swoisty język abstrakcyjnych znaków komunikujących o najgłębszych przeżyciach i emocjach artysty. Dlatego właśnie dla malarzy symbolistów obraz stanowił nieuwarunkowany ograniczeniami widzialnego świata, autonomiczny byt, który nie musi odnosić się do niczego poza subiektywnością jego twórcy, a kolor i forma były przez nich rozumiane jako wizualne ekwiwalenty myśli i wrażeń. Świat poznawany zmysłami był wszak według nich złudą skrywającą prawdziwy, idealny świat, którego zmysłami i rozumem nie można zinterpretować, nie da się go opisać za pomocą zwykłego języka, może to zrobić tylko symbol. Symbolizm najsilniej zarysował się w literaturze i poezji francuskiej, w twórczości poetów przeklętych: Arthura Rimbauda, Paula Verlaine’a czy Stéphane’a Mallarmégo – którzy za swego ideowego przywódcę (podobnie zresztą, jak to czynili malarze impresjoniści) uważali Charles’a Baudelaire’a. Belgijskim twórcą z nurtu symbolizmu był Maurice Maeterlinck, a w Polsce za przedstawicieli tego kierunku są uważani Bolesław Leśmian, Leopold Staff czy Stanisław Wyspiański.

Nazwa impresjonizm, pierwotnie pejoratywne określenie, kąśliwa etykietka nadana przez krytyka, ostatecznie została zaakceptowana przez malarzy, których dotyczyła, natomiast zupełnie inna jest geneza nazwy drugiego silnego prądu artystycznego panującego we Francji i Belgii u schyłku XIX w., jakim jest symbolizm. Po raz pierwszy termin ten pojawił się w tytule pierwszego manifestu programowego młodych poetów francuskich, gdy jesienią 1886 r. na łamach paryskiego dziennika Le Figaro Jean Moréas opublikował artykuł Le Symbolisme, nazywając tak nurt twórczości poetyckiej, która przezwyciężała pozostałości romantyzmu i dążenia parnasizmu. Dalsze elementy programu zostały zawarte w tekstach Paula Verlaine’a, Stéphane’a Mallarmé’a, a także w czterech wydaniach pisma Le Symboliste, założonego w 1886 r. przez poetę Gustava Kahna.

Dziś propozycja z obniżoną linią horyzontu. Zapraszam do wykonania. Powodzenia!!!

26.01.21r.

Temat: Malarstwo symbolizmu. Sztuka umiejętnego odczytywania dzieła.

Symbolika zwierząt:

a. bocian – symbolizuje czystość ( zjada płazy i gady), ale i odnosi się do miłości dzieci do rodziców;

b. królik – oznacza miłość i rozmnażanie, płodność, wiosnę;

c. wół – znak niezgrabnego zwierzęcia, „małomównego”, ale niezwykle pracowitego;

d. wilk – oddaje krwiożerczość i chciwość;

e. jednorożec – czystość, tylko dziewica jest w stanie go ułaskawić;

f. łabędzie – jeden oddaje pracę poety, jego czas poświęcony na tworzenie, a para oznacza wierność małżeńską w miłości.

Wykonamy pracę kredkami, z wykorzystaniem znaczenie symbolicznych zwierząt w perspektywie centralnej. Zapraszam do działania!

19.01.21r.

Temat: Malarstwo impresjonizmu – utrwalić dany moment istnienia chwili.

Malarstwo impresjonizmu – artyści tego kierunku, zaistniałego w 2. połowie XIX wieku, utrwali dany moment istnienia chwili.

Impresjoniści byli bojownikami o wolność w sztuce, a sam impresjonizm jej rewolucją. Nurt, który zapoczątkowało malarstwo impresjonistyczne zgoła różnił się od, królującego w świecie sztuki niewiele wcześniej, realizmu. Ponadto stary system miał wielu zwolenników, mocno broniących panującego porządku. Objawiało się to rzucaniem kłód pod nogi artystom nowego ładu m.in. częstym utrudnieniom w prezentacji obrazów, jakie przedstawiciele impresjonizmu obficie płodzili. Impresjonizm nie był więc krokiem na przód, lecz wywróceniem sztuki do góry nogami. Dla twórców tego nurtu nie liczył się świat taki jakim jest. Impresjoniści nie chcieli odwzorowywać rzeczywistości, lecz nałożyć na niego filtr doznań, które w danej chwili odczuwali oni sami lub bohaterowie ich dzieł. To co dla realizmu było zniekształceniem, wielcy malarze tamtego okresu uważali za kwintesencją sztuki. Malarstwo impresjonistyczne jest więc bogate w ruch i nasycone światłem w taki sposób, żeby jak najbardziej pobudzić wyobraźnię odbiorcy.

Cechy impresjonizmu w malarstwie

Cechy malarstwa impresjonistycznego to przede wszystkim sprawne manipulowanie światłem i cieniem. Artyści impresjonizmu zacierali granicę rzeczywistości i fikcji, kreując coś pośredniego – przejście pomiędzy światami. Granicę tego co realne i tego co duchowe dobitnie oddał wybitny polski przedstawiciel impresjonizmu – Władysław Podkowiński. 

 Impresjonizm odegrał wielką rolę w rozwoju sztuki nowoczesnej; zaznaczył się w różnym stopniu w twórczości artystów wielu krajów (m.in. w Niemczech — M. Liebermann, M. Slevogt; we Włoszech — G. Segantini; w Szwecji — A. Zorn; w Stanach Zjednoczonych — J.S. Sargent). W Polsce poszukiwania zbieżne z impresjonizmem zapoczątkował A. Gierymski. Zdobycze impresjonizmu przeszczepili do kraju i najpełniej realizowali w latach 1890–94 Józef Pankiewicz i Władysław Podkowiński oraz Leon Wyczółkowski.

Dziś narysujemy dwa ujęcia natury z ujęciem nieba. Zapraszam do pracy. Pamiętajmy o odsyłaniu prac. Miłego wykonania!

22.12.20r.

Temat: Tradycja Bożonarodzeniowa w pracach artystów.

Dziś wersja anielska do wykonania na najbliższe święta. Zapraszam do wykonania jednej z propozycji.

15.12.20r.

Temat: Zrób to sam – ozdoba na święta.

Wykonujemy dowolną ozdobę świąteczną.

08.12.20r.

Temat: Sztuka mimesis odzwierciedleniem otaczającej rzeczywistości.

Kilka naszych propozycji na pracę rysunkową lub kolaż. Pracujemy!!!

01.12.20r.

Temat: Malarstwo – nasza propozycja to pejzaż zimowy.

Dziś przypomnienie o rodzajach malarstwa i wykonanie pejzażu zimowego.

Podział malarstwa na gatunki i rodzaje (według tematyki):

akt – jeden z popularniejszych tematów malarskich, ale także fotograficznych i rzeźbiarskich, będący przedstawieniem nagiego ciała ludzkiego, które może występować samodzielnie, np. „Śpiąca Wenus” Giorgione, w grupie, np. „Łaźnia turecka” J.A.D. Ingres’a czy tak liczne w historii sztuki „Kapiące się”, ale także może stanowić część większej kompozycji zaliczanej do innego gatunku malarskiego, np. „Narodziny Wenus” Sandro Botticellego lub „Śniadanie na trawie” Eduarda Maneta;

portret – artystyczne przedstawienie konkretnej osoby bądź też grupy osób mające na celu utrwalenie jej/ ich wizerunku; w zależności od sposobu ujęcia postaci, a także funkcji danego portretu wyróżniamy odmienne typy przedstawień z tego gatunku.

pejzaż – malarstwo krajobrazowe, którego tematem jest natura bądź miasto; pejzaż usamodzielnia się i zaczyna odgrywać ważną rolę od epoki renesansu (np. „Burza” autorstwa Giorgione),

początkowo ma charakter realistyczny i dąży do jak najdokładniejszego odzwierciedlenia natury, z czasem jednak przyjmuje formy coraz bardziej ekspresyjne, np. pejzaże romantyczne – „Ostatnia droga Temeraire’a” J. M. Williama Turnera

aż po pejzaże eksperymentalne będące twórczą reinterpretacją przedstawianego przez artystę miejsca, np. kubistyczna „Horta de Ebro” Pabla Picassa

czy ekspresjonistyczny „Młyn w Dangast” Ericha Heckela;

gdy postaci ludzkie lub zwierzęce stanowią jedynie uzupełnienie kompozycji pejzażowej określamy je jako sztafaż (pejzaż ze sztafażem); w zależności od tego, co dany pejzaż przedstawia wyróżnia się następujące podgatunki:

– weduta – pejzaż miejski, przedstawienie miasta z jego charakterystyczną zabudową, np. „Plac świętego Marka” Canaletta, „Bulwar Montmartre” Camille’a Pissarro;

– marina – pejzaż morski, przedstawienie morza z łodziami lub okrętami, portu bądź przystani, również sceny bitew morskich; był to rodzaj malarstwa szczególnie popularny w XVII i XVIII w., np. „Port morski o wschodzie słońca” Claude’a Lorraina, „Morze lodu” Caspara Davida Friedricha;

– nokturn – pejzaż nocny utrzymany w ciemnych odcieniach, natura lub budowle są ukazane w półmroku, oświetlone nikłym światłem, np. „Opera paryska w nocy” Aleksandra Gierymskiego; nokturnem może być też kompozycja o innej tematyce, chociażby mitologicznej, np. „Narcyz” Caravaggia;

malarstwo religijne – malarstwo podejmujące szeroko pojętą tematykę religijną, poczynając od ilustracji scen z Biblii, przez przedstawienia najważniejszych postaci biblijnych tj. Matka Boska czy Chrystus aż po wizerunki świętych; w kontekście tego gatunku bardzo ważna jest znajomość atrybutów charakterystycznych dla danej postaci oraz najpopularniejszych typów ikonograficznych;

malarstwo mitologiczne – przedstawienie malarskie czerpiące z mitologii, najczęściej greckiej lub rzymskiej, popularnie od czasów antycznych i wielokrotnie podejmowane przez artystów nowożytnych oraz nowoczesnych; podobnie jak w malarstwie religijnym i z innych gatunków w kompozycji o tematyce mitologicznej mogą występować akty czy pejzaż jako tło, np. „Trzy Gracje” Rafaela Santi;

malarstwo historyczne – malarstwo przedstawiające wydarzenia i postaci historyczne, nawiązujące do ważnych momentów w dziejach państw, narodów, cywilizacji, np. „Koronacja Marii Medycejskiej” Petera Paula Rubensa, „Przysięga Horacjuszy” Jacques’a Louisa Davida, rysunkowe przedstawienia z cyklu „Polonia” czy „Lithuania” Artura Grottgera etc.; jest to rodzaj malarstwa, który rozwijał się szczególnie mocno od XVIII wieku, w ramach takich kierunków jak klasycyzm czy akademizm, w kontekście polskiej sztuki XIX-wiecznej wyróżnia się niekiedy zjawisko historyzmu, którego czołowym przedstawicielem jest Jan Matejko;

batalistyka – odmiana malarstwa historycznego, której tematem są przedstawienia bitew, najazdów czy pochodów wojennych, np. „Bitwa pod Issos” – mozaika z Domu Fauna w Pompejach, „Bitwa pod San Romano” Paola Uccella, „Szarża w wąwozie pod Somosierrą” Piotr Michałowski, etc.;

malarstwo alegoryczne – gatunek malarstwa, w którym idee, pojęcia lub koncepcje abstrakcyjne są personifikowane jako postaci ludzkie bądź zwierzęce opatrzone odpowiednimi atrybutami lub emblematami, niekiedy też ujęte w charakterystycznych pozach i gestach, np. „Miłość ziemska i niebiańska” Tycjan, „Zwycięstwo czasu nad miłością” Agnolo Bronzino, „Alegoria malarstwa” Jan Vermeer van Delft; personifikowane mogą być cechy charakteru, ale także cnoty i przywary moralne człowieka czy większe zjawiska lub koncepcje ideowe, np. prawda, męstwo, Kościół/ wiara, czas, sztuka, pokój i wojna itp.; tego typu postaci i sceny alegoryczne były obecne od wczesnych etapów rozwoju sztuk plastycznych, szczególną popularnością cieszyły się w średniowieczu i w okresie nowożytności, zwłaszcza w baroku, kiedy to wymiar dydaktyczno-moralizatorski dzieł sztuki odgrywał pierwszoplanową rolę;

malarstwo rodzajowe – malarstwo przedstawiające sceny z życia codziennego, obyczaje i obrzędy, także pracę lub wypoczynek; ten rodzaj malarstwa służy najczęściej „sportretowaniu” danej kultury czy grupy społecznej bez przemycania treści symbolicznych; zwykle cechuje go duży realizm i dbałość o detale, oddanie atmosfery miejsca lub ukazywanego wydarzenia; mimo pojawiania się tego typu przedstawień już w starożytności do rzeczywistego rozwoju malarstwa rodzajowego doszło dopiero od wieku XVI a jego największy rozwój przypada na wiek XVII i XVIII, kiedy to zajmuje ono ważne miejsce w twórczości malarzy barokowych (głównie z Flandrii i Holandii) oraz rokokowych, np. „Zabawy dziecięce” Pietera Bruegla Starszego, „Huśtawka” Jean-Honoré Fragonarda; w drugiej połowie XIX w. sceny rodzajowe powracają m.in. w twórczości impresjonistów i postimpresjonistów, np. „Bal w Moulin de la Galette” Auguste’a Renoira, „Niedzielne popołudnie na wyspie Grande Jatte” Georges’a Seurata etc.;

martwa natura – gatunek malarski, w którym na przedstawienie składają się artystycznie zakomponowane obiekty, najczęściej nieożywione tj. naczynia, owoce, przedmioty użytku codziennego; kompozycje tego typu mogą mieć wymiar czysto estetyczny lub symboliczny, często stanowią także uzupełnienie większej sceny rodzajowej, historycznej, religijnej czy portretowej, np. „Wieczerza w Emaus” Caravaggia czy „Portret Stanisława Augusta z klepsydrą” Marcello Bacciarellego, a niekiedy bywają „pretekstem” do eksperymentów formalnych, np. w okresie nowoczesności i modernizmu – martwe natury Cézanne’a, kubistów, fowistów; jako samodzielny temat malarski zaczęły występować dopiero w baroku, do mistrzów martwych natur z tego okresu należy Willem Claesz Heda;

animalistyka – przedstawienia zwierząt, zarówno pasących się, odpoczywających jak i osaczanych w trakcie polowania; niektórzy artyści specjalizowali się w tego rodzaju malarstwie, np. George Stubbs – angielski „malarz koni” lub wprowadzali motywy animalistyczne do obrazów o tematyce krajobrazowej, rodzajowej czy batalistycznej, jak np. przedstawiciel polskiego realizmu Józef Chełmoński;

malarstwo abstrakcyjne (nieprzedstawiające/ bezprzedmiotowe) – malarstwo, w którym nie występują figury ani przedmioty znane ze świata rzeczywistego a jedynie kształty abstrakcyjne; dzieło jest budowane za pomocą formy i plamy barwnej, nie odnosi się do rzeczywistości w sposób bezpośredni; ten rodzaj malarstwa rozwija się w XX wieku, jego prekursorem jest Wassily Kandinski.

Teraz wykonamy szkic, a następnie farbami pokryjemy nasz zimowy krajobraz.

Do dzieła!

24.11.20r.

Temat: Przygotowujemy się do konkursu profilaktycznego – „Używki niszczą życie”.

1. Nasz plan działania w prezentacji multimedialnej.
2. Strona tytułowa: tytuł, imię i nazwisko ucznia, klasa, nazwa szkoły, nazwisko nauczyciela.
3. Wyjaśnienie pojęcia, co rozumiemy przez używki, np.

Używka – substancja, nie będąca lekiem lub substancją mającą znaczenie farmakologiczne, ale wywierająca określony wpływ na organizm (najczęściej na ośrodkowy układ nerwowy) lub produkt zawierający takie substancje, na przykład: kawa, kakao, herbata, tytoń,betel, napoje alkoholowe, napoje energetyzujące.

• Możecie wykorzystać źródła Internetu np. ukazać ziarno kakaowca

3. Podajmy, jakie skutki mogą nieść za sobą używki.

4. Możecie sami zrobić dodatkowo zdjęcie mamy, która się po kieliszek z …np. sokiem jako wino i druga osoba niech tylko powstrzymuje ręką zamiar wypicia zawartości przez kobietę.

5. Dodatkowo wykonać można plakat z dużym papierosem – zwój papieru z pomalowaną na pomarańczową barwę końcówką – ustnikiem i z boku profilem twarz. Całość skreślić na czerwony kolor X.

6. Dobre byłoby wykonanie zdjęcia w sklepie monopolowym, gdzie widnieją półki z alkoholem czy wyjście do apteki, w której z kolei mamy mnóstwo lekarstw.

7. Pamiętajmy, że przyjmowanie nadmiaru lekarstw – to też problem.

Wykorzystajcie pomysły do pracy konkursowej. Miłego wykonania prezentacji!!!

17.11.20r.

Temat: Rysunek – rozmieszczenie, proporcje, wykończenie.

Zapraszam do podręcznika na ss. 36-39.

Rysunek jest niekiedy nazywany ubogim krewnym malarstwa – to krzywdzące zdanie nabrało aktualności w XX wieku, gdy ranga rysunku spadła do poziomu sztuki pomocniczej malarstwa, rzeźby i architektury, chociaż… popularność komiksu czy mangi wskazuje jak wielka siła wyrazu tkwi w tej technice plastycznej. Rysunek jest zjawiskiem tak elementarnym, że trudno go zdefiniować – sięgnijmy jednak dla porządku do „Słownika języka polskiego”, gdzie o jednym ze znaczeń tego wyrazu czytamy: rysunek to dział sztuk plastycznych, przedstawienie bryłowatości ciał oraz ich położenia w przestrzeni za pomocą linii.

Słowa: linia, kreska, deseń, punkt i walor (natężenie barwy) są kluczowe dla pojęcia rysunku.

Rys historyczny

Człowiek rodzi się z potrzebami estetycznymi, ma pragnienie otaczania się pięknem, dlatego historia rysunku zaczyna się wraz z początkiem dziejów człowieka. Najstarsze rysunki naskalne wykonywano węglem roślinnym. W sztuce starożytnej rysunek został doprowadzony do perfekcji formy – rysowano je lub ryto na ścianach, wazach, urnach i innych naczyniach. W 105 roku Chińczycy wyprodukowali papier,

który do dziś jest najpopularniejszym podłożem do rysowania. Kolejne etapy rozwoju rysunku to średniowieczne miniatury, renesansowe studia postaci ludzkiej i projekty malowideł, które powstawały przy pomocy węgla, czarnej kredy, piórka, sangwiny lub metalowego ołówka (zaostrzonego pręta ołowianego lub srebrnego). W XVIII wieku we Włoszech powstawały akwaforty i rysunki piórkiem z widokami miasta, w Anglii – pejzaże akwarelowe, a we Francji – rysunki techniką trzech ołówków: węgiel, sangwina i biała kreda. W XIX i XX wieku rysunek odzwierciedlał główne tendencje sztuki poszczególnych nurtów, stał się miej realistyczny, a kolory wraz z upowszechnieniem pasteli bardziej różnorodne i intensywne. Szkicowniki były i nadal są na podorędziu wielu słynnych malarzy, np. Picasso robił szkicowane notatki nawet idąc ulicą. Do dziś rysowanie jest podstawową umiejętnością wymaganą od adeptów niemalże każdej dziedziny sztuk plastycznych.

Materiały i narzędziach

Od wieków najpopularniejszym podłożem do rysowania jest papier, dostępny w wielu odmianach i kolorach.

Ze względu na fakturę dzielimy papier na:

• drobnoziarnisty,

• średnioziarnisty

• gruboziarnisty.

Wybór odpowiedniego papieru zależy od techniki, którą chcemy rysować i upodobań artysty. Papier do rysowania można kupić w różnych rozmiarach, w formie arkuszy lub bloków. Jeszcze większa różnorodność panuje wśród przyborów do rysowania. Najczęściej stosowane to:

*ołówek grafitowy – w obecnej formie znany od XVIII w., dostępny w różnych twardościach (H – twarde do rysunku technicznego, B – miękkie do rysunku artystycznego), najlepszy do rozpoczęcia nauki rysunku;
*węgiel – najstarsze narzędzie do rysowania, w formie pałeczek różnej grubości lub w oprawie drewnianej, daje miękką linię, dobry do światłocienia, modelowania postaci, ukończoną pracę trzeba zabezpieczać fiksatywą przed osypywaniem;
*sangwina – kredka czerwonobrunatnego koloru z tlenku żelaza, kredy i spoiwa, przydatna do uzyskania efekt sepii;
*kreda – biała lub kolorowa dostępna w formie pałeczek lub w wygodnej oprawie drewnianej;
*piórko – przybory do rysowania tuszem, różnorodne stalówki dają zróżnicowaną grubość kreski;
*kredki ołówkowe – najpopularniejsze przybory w szerokiej gamie barw, mogą być kredki rozpuszczalne w wodzie (pędzelkiem rozmywa się pewne partie), kolory pośrednie uzyskuje się metodą szrafowania
*pastele – dostępne w wielu formach i obszernej palecie barw (więcej na ten temat w artykule „Malarstwo pastelowe”)

Do rysowania potrzebna jest też gumka do mazania, wiszor do zacierania pociągnięć ołówka lub węgla (mogą być palce autora pracy), rysownica, sztalugi i… natchnienie do pracy.

Zachęcam do obejrzenia prezentacji oraz wykonania rysunku.

Zaczynamy!!! Na odesłanie wykonanych prac macie cały tydzień.

10.11.20r.

Temat: Perspektywa aksonometryczna i umowna – co to takiego?

Co to jest aksonometria? 

Aksonometria to przedstawienie przedmiotu w rzucie na jedną płaszczyznę (rzutnię), które przypomina swoim wyglądem rysunki perspektywiczne stosowane w plastyce. Cechą odróżniającą aksonometrię od innych rodzajów rzutu równoległego jest dążenie do zachowania prawdziwych wymiarów rzutowanych obiektów przynajmniej w jednym, wybranym kierunku. Niektóre rodzaje aksonometrii pozwalają również zachować wielkości kątów, równoległych do obranej płaszczyzny. Odwzorowując przedmiot w jednym rzucie należy przedstawić jego trzy podstawowe wymiary – wysokość, szerokość i głębokość. Dlatego też w rzutowaniu aksonometrycznym rzutnię tworzą odpowiednio trzy osie: X, Y, Z.

Wyróżnia się pięć rodzajów rzutów aksonometrycznych:
– izometria,
– dimetria prostokątna,
– dimetria ukośna (aksonometria kawalerska),
– dimetria ukośna boczna,
– aksonometria wojskowa.

Izometria – w tym typie rzutowania wszystkie osie przesunięte są względem siebie o 120°, a wymiary przedmiotu nie są skrócone.
Podstawowe zasady rzutowania izometrycznego to:
– krawędzie równoległe przedmiotu pozostają równoległe także na rysunku,
– krawędzie poziome równoległe i prostopadłe do płaszczyzny rysunku wykreśla się pod kątem 30° do linii poziomej bez żadnych skrótów,
– krawędzie pionowe pozostają pionowe na rysunku.

Dimetria prostokątna -dimetria to rzutowanie figury powodujące skrócenie jej krawędzi nierównoległych do płaszczyzny rysunku. Rzuty dimetryczne nazywane są także rzutami dwumiarowymi. W dimetrii krawędzie przedmiotu rysuje się równolegle do układu osi XYZ. W dimetrii prostokątnej przedmiot ulega skróceniu w skali 1:2 w kierunku osi X, na pozostałych osiach zachowując wymiary rzeczywiste.

03.11.20r.

Temat: Obchodzimy uroczystość 11 listopada w plastyce.

Wykonujemy plakat do święta 11 listopada 2020 – Narodowego Święta Niepodległości. Podejmiemy się tego zadania farbami bez napisów pod orłem. Tekst Narodowe Święto Niepodległości wykonajcie cienkim pędzelkiem z białą farbą lub czarnym flamastrem pismem wersalikowym, tzn. przy użyciu wielkich liter. Drugi tekst – 11 listopada 2020 , wykonajcie pismem tekstowym, czyli małymi literkami czerwoną farbą lub flamastrem. Miłej pracy!

27.10.2020r. Temat: Zabawy perspektywą powietrzną.

Co to jest perspektywa powietrzna?

Perspektywa powietrzna – technika malarska, która służy zwiększeniu iluzji głębi. Przestrzeń wpływa na odbiór tonów i kolorów. W miarę oddalania się w kierunku horyzontu zwiększa się warstwa powietrza między obiektem a obserwującym.

Obserwując dowolny krajobraz, możemy zauważyć, ze wraz ze zwiększeniem się odległości barwy stają się coraz jaśniejsze i bardziej zimne. Kiedy malujemy pejzaż, wykorzystujemy to zjawisko, aby stworzyć iluzję głębi na płaszczyźnie obrazu. Ciepłe i nasycone kolory stosujemy w bliższych planach, zimne i jasne w dalszych. Perspektywa powietrzna wpływa także na postrzeganie detali – z bliska widzimy ich dużo, z daleka szczegóły się zacierają. Jednym z częstszych błędów początkujących malarzy jest zbyt szczegółowe przedstawianie obiektów przy jednoczesnym zaznaczeniu oddalenia. Zawsze powinniśmy koncentrować się na tym, co rzeczywiście widzimy.

Zapraszam do obejrzenia ciekawej prezentacji i zachęcam do wykonania swojej pracy – wizerunku róży. Jest wszystko ładnie pokazane w prezentacji.

Na wykonanie pracy – róży , którą macie wykonaną w około 7 minucie. Czas na wykonanie zadania tydzień, ale przypominam, by zawsze uporać się z tym wcześniej. Miłej pracy!!!