21.05.21r.
Temat: Wzmacniamy relacje społeczne z klasą i w klasie – integracja uczniów po powrocie do nauki stacjonarnej.
Co lubimy robić w domu?
Lubimy słuchać muzyki, przemeblowywać, podlewać kwiatki w doniczkach, zmieniać czasem zdjęcia w ramkach, siedzieć wygodnie w fotelu razem z laptopem, czytać książkę na kanapie, rysować przy biurku.
Razem z koleżanka w domu lubimy już bawić się.
Dom zatem to miejsce przyjazne dla nas.
Za co lubimy szkołę?
Za możliwość:
– wspólnego bycia ze sobą,
– rozwoju,
-poznawania różnych metod radzenia sobie z niecodziennymi sytuacjami,
– uczenia wzajemnego szacunku.
14.05.21r.
Temat: Jaką postawę możemy obserwować u Ireny Sendlerowej?
Jakie wartości możemy uznawać za godne podziwu i naśladowania?
Przykładem dla nas może być człowieczeństwo Ireny Sendler.
Irena Stanisława Sendlerowa z domu Krzyżanowska, ps. „Jolanta” – polska działaczka społeczna i charytatywna, członkini PPS i w czasie II wojny światowej kierowniczka referatu dziecięcego Rady Pomocy Żydom przy Delegaturze Rządu na Kraj. Sprawiedliwa wśród Narodów Świata, dama Orderu Orła Białego i Orderu Uśmiechu.Śledzimy historię godna pochwały i naśladowania , Ireny Sendlerowej.
Wspólne oglądanie filmu „Dzieci Ireny Sendler”.
07.05.21r.
Temat: Jak siebie postrzegam na tle klasy? – propozycja ocen z zachowania.
Co to jest zachowanie?
Zachowanie (ang. behavior) – skoordynowane postępowanie organizmu w odniesieniu do określonego otoczenia w określonym czasie, różnego rodzaju reakcje na bodźce z otoczenia.
Przypomnimy sobie rubryki z tabeli, w której umieszczamy punkty dotyczące zachowania. Wspólnie spróbujemy teraz uzupełnić puste pola.
23.04.21r.
Temat: Na czym polegała wzorowa postawa Ireny Sendler?
Utrwalenie wzorowej postaci Ireny Sendler w czasie akcji ratowania dzieci żydowskich w okresie okupacji hitlerowskiej w Warszawie
– wspólne obejrzenie fragmentu filmu pt. „Dzieci Ireny Sendlerowej”.
16.04.21r.
Temat: Kilka słów o profilaktyce zdrowotnej…
Wiemy, jak ważne jest nasze zdrowie i śmiało mogę powiedzieć dziś, patrząc na sytuację, w której się znajdujemy, że bez zdrowia tracimy … wszystko. Przyjrzymy się dziś zagadnieniu zdrowego odżywiania i diet.
Zapraszam do obejrzenia ze mną prezentacji.
Na cukrzycę, która zyskała miano choroby cywilizacyjnej, choruje coraz więcej osób, w tym dzieci i młodzież. Stoją za tym bezwzględne statystyki – na cukrzycę w Polsce choruje kilka milionów osób. Najnowszy raport Instytutu Ochrony Zdrowia w Polsce wskazuje, że 25-30% dorosłych nie ma pojęcia o tym, że choruje na cukrzycę.
Dlatego w dzisiejszym artykule przyjrzymy się cukrzycy – co to jest? Jak się ją leczy? Czy jest uleczalna? Poniżej znajdziesz wszystkie informacje.
Cukrzyca to, zgodnie z definicją WHO Światowej Organizacji Zdrowia, grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się hiperglikemią wynikającą z defektu wydzielania lub działania insuliny. Przewlekła hiperglikemia wiąże się z uszkodzeniem, zaburzeniem czynności i niewydolnością różnych narządów, szczególnie oczu, nerek, nerwów, serca i naczyń krwionośnych. Najczęstsze postaci cukrzycy wynikają ze zmniejszonej wrażliwości tkanek na insulinę oraz upośledzenia wydzielania insuliny, niedoboru insuliny związanego z niszczeniem komórek wysp trzustki bądź zmian hormonalnych związanych z okresem ciąży tzw. cukrzyca ciężarnych.
Cukrzyca jako choroba przewlekła.
Najlepszym sposobem wykrywania choroby jest wykonanie badań, szczególnie wówczas, gdy mamy nadwagę, prowadzi się mało aktywny tryb życia lub wtedy, gdy zauważa się występowanie któregokolwiek z objawów: łatwego męczenia się, osłabienie lub senności, znacznie zwiększonego pragnienia, zaburzenia ostrości wzroku, częstego oddawania moczu, zasychanie w ustach, a także rozdrażnienie. Cukrzyca przez niektóre źródła nazywana jest epidemią XXI wieku.
Rodzaje cukrzycy.
Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) cukrzycę dzieli się na cztery typy:
- cukrzycę typu 1
- cukrzycę typu 2
- cukrzycę ciążową
- inne specyficzne typy cukrzycy
Cukrzyca większości z nas kojarzy się z dwoma chorobami – cukrzycą typu I oraz cukrzycą typu II
Cukrzyca typu I to choroba, która polega na całkowitym braku insuliny w organizmie. Wymaga ona regulowania poziomu, poprzez przyjmowanie insuliny. Choroba stanowi około 5% wszystkich zachorowań w Polsce.
Bardziej powszechną jest cukrzyca typu II, którą niesłusznie uważa się za chorobę osób starszych. Dotyka najczęściej osób starszych, które cierpią na nadwagę, jednak warto tutaj dodać, że przyczyną jest oprócz diety – nadmiar stresu i brak aktywności fizycznej. Osoby chore na ten rodzaj cukrzycy mają normalny lub nadmierny poziom insuliny we krwi.
Objawy cukrzycy:
Z powodu braku insuliny w organizmie utrudnione jest przechodzenie glukozy z krwi do komórek. Dlatego jednym z głównych jej objawów jest bardzo wysokie stężenie glukozy we krwi.
Cukrzyca typu I
- zwiększone pragnienie
- suchość w ustach
- częste oddawanie moczu lub moczenie się
- brak energii
- uczucie ciągłego zmęczenia
- ciągłe uczucie głodu
- nagły spadek wagi
- niewyraźne widzenie
- zajady w kącikach ust
Cukrzyca typu II
- duże pragnienie
- utrata wagi, pomimo dobrego apetytu
- drażliwość, apatia
- nieostre widzenie
- senność i ogólne zmęczenie
- łatwość i szybkość w powstawaniu siniaków
- trudności w gojeniu się ran
- nawracające stany zapalne skóry, dziąseł, pęcherza moczowego
- sucha i swędząca skóra
Cukrzyca – leczenie.
Leczenie cukrzycy jako choroby przewlekłej jest czasochłonne. W celu osiągnięcia pomyślnych wyników potrzeba ścisłej oraz świadomej współpracy pacjenta z lekarzem. Przy cukrzycy ważna jest profilaktyka. Po pierwsze – dieta.
09.0421r
Temat: Kultura osobista i jej wpływ na zachowanie się w różnych okolicznościach.
Savoir-vivre, czyli ogłada, dobre maniery, bon-ton, konwenans towarzyski, kindersztuba;
Rozumie się to jako:
1 – znajomość obyczajów i form towarzyskich, reguł grzeczności;
2 – umiejętność postępowania w życiu i radzenia sobie w różnych trudnych sytuacjach.
Wyrażenie savoir-vivre pochodzi z j. franc.: savoir (wiedzieć) i vivre (żyć). Savoir-vivre przetłumaczyć można jako sztuka życia.
Zasady savoir-vivre’u dotyczą przede wszystkim kilku głównych dziedzin życia:
⋅ nakrywania, podawania do stołu i jedzenia,
⋅ wyglądu, prezencji (np. postawy, higieny) i właściwego ubioru,
⋅ form towarzyskich (np. w miejscu pracy, w rodzinie, na przyjęciach),
⋅ komunikacji (także telefonicznej i internetowej),
⋅ zachowania się w szczególnych sytuacjach.
Warto nadmienić, że savoir-vivre jest uwarunkowany kulturowo, a więc znacząco różni się od siebie w zależności od regionu świata.
„Czemu służą dobre maniery? Dlaczego warto znać i stosować zasady kulturalnego zachowania się? ”
- Formy towarzyskie są po to, abyśmy swym zachowaniem nie obrażali innych.
- Na podstawie zachowania oceniamy innych i sami jesteśmy oceniani („Jak cię widzą, tak cię piszą”).
- Zachowanie zgodne z zasadami dobrego wychowania zjednuje sympatię i szacunek innych ludzi.
- Naruszenie reguł obyczajowych może powodować ośmieszenie (drwiący uśmiech, ironiczne spojrzenie).
- Im lepsze opanowanie zasad kulturalnego zachowania się, tym lepsze samopoczucie, większe poczucie bezpieczeństwa i możliwości nawiązywania i utrzymania kontaktów z innymi (człowiek nie musi zastanawiać się, jak się zachować w danej sytuacji, obawiać się ośmieszenia).
- Jest to element naszej tradycji, kultury.
- Dzięki dobrym manierom ułatwiamy życie starszym i słabszym, nie zakłócamy życia innym.
TEGO NIE STOSUJEMY – Nieeleganckie gesty, zachowania, nawyki:
· pokazywanie palcem, zwłaszcza na jakąś osobę,
· trzymanie rąk w kieszeniach podczas rozmowy,
· trzaskanie drzwiami – zupełnie niedopuszczalne; drzwi trzeba zawsze przytrzymać i zamknąć „aksamitnie”, nawet, jeśli bardzo się spieszymy; w kłótni trzaskanie nie jest argumentem, tylko czynnością agresywną, obraźliwą;
· podrygiwanie kolanem podczas dyskusji;
· „rozsiadanie” się na fotelu, krześle;
· bujanie się na tylnych nogach krzesła;
· zakładanie nogi na nogę w taki sposób, że kostka jest oparta na kolanie;
· uderzanie pięścią w stół;
· odwracanie się plecami do rozmówcy lub innej osoby, w pobliżu której znajdujemy się w towarzystwie;
· drapanie się w towarzystwie (także w głowę na znak zakłopotania);
· dłubanie w nosie;
· plucie na podłogę czy gdziekolwiek indziej;
· pociąganie nosem;
· „maniakalne” bawienie się przedmiotem trzymanym w ręce;
· podśpiewywanie, pogwizdywanie w towarzystwie;
· przywoływanie kogoś gwizdem;
· wzruszanie ramionami;
· ślinienie palca przy kartkowaniu;
· spoglądanie na zegarek w trakcie lekcji, uroczystości, w trakcie zabawiania gości (osoba prowadząca lekcję może spojrzeć na zegarek, czasem jest to nawet wskazane);
· poprawianie części garderoby przy świadkach (podciąganie spodni, rajstop, itp.)
· dotykanie na wystawie dzieł sztuki i innych eksponatów.
26.03.21r.
Temat: Świętujemy z Międzynarodowym Dzień Szczęścia w formie artystycznej.
Dziś wyrażamy szczęście w formie artystycznej – rysunku.
19.03.21r.
Temat; Jaka powinna być wzorcowa rodzina?
Rodzina tradycyjna dawniej i teraz
Tradycyjny model rodziny ulega ciągłym zmianom i nie wygląda już tak samo jak 50 czy 100 lat temu. W kulturze zachodniej przez wieki dominował model patriarchalny, w którym najważniejszą funkcję sprawował ojciec – jedyny żywiciel i głowa rodziny. Obecnie odchodzi się od tego systemu. Wynika to ze zmian społecznych i obyczajowych, takich jak na przykład feminizacja kobiet i postępująca laicyzacja społeczeństwa. Wiele kobiet nie poświęca się już wyłącznie pracom domowym i opieką nad dziećmi. Kobiety są aktywne zawodowo i dzielą się obowiązkami z mężem. W ten sposób wykształcił się partnerski model związku, w którym małżonkowie wspólnie dokładają się do budżetu, wychowują dzieci i dbają o dom. Taki typ rodziny jest obecnie uważany za standardowy.
Nasze pomysły na wzorową rodzinę?
- wzajemne wspieranie się członków rodziny;
- szczere i otwarte okazywanie uczuć;
- podział obowiązków;
- wzajemna pomoc;
- organizacja czasu wolnego;
- zachowywanie wysokiej kultury na co dzień;
- wspólne rozwiązywanie problemów, szukanie najwłaściwszego rozwikłania;
- umiejętne prowadzenie codziennych dysput.
12.03.21r.
Temat: Słynne Polki z naszej najbliższej okolicy.
Zaczniemy nietypowo i przewrotnie od postaci męskiej, Aleksandera Bolesława Macieszy. Był on burmistrzem i prezydentem miasta Płocka, lekarzem, antropologiem, fotografikiem i regionalistą płockim.
Czas powojenny…
Jak nam wiadomo w czasie, gdy wojska polskie broniące Warszawy mogły powoli odtrąbić zwycięstwo, nasze miasto w dniach 18-19 sierpnia 1920 roku padło ofiarą bolszewickiej opresji. Już na początku miesiąca płocczanie zdawali sobie sprawę ze zbliżającego się zagrożenia. W przygotowanie miasta do obrony przed bolszewickimi siłami zaangażowali się wszyscy mieszkańcy – mężczyźni, kobiety i dzieci, pomagając niezbyt licznej załodze żołnierzy, ramię w ramię kopiąc okopy i budując barykady. Nikt się nie oszczędzał.
Jako pierwsza dała przykład żona ówczesnego prezydenta miasta, nauczycielka i działaczka społeczna – Maria Macieszyna. Prezydentowa, zdając sobie sprawę z grożącego miastu niebezpieczeństwa, sama chwyciła za łopatę i jednocześnie organizowała płocczanki przy budowie fortyfikacji. Wkrótce na ulicach stanęły 34 barykady, z czego 12 było wyposażonych w zasieki.
Maria Macieszyna jest również autorką kilku opracowań o naszym mieście; ona także spisała relacje naocznych świadków sowieckiego najazdu na Płock w 1920 roku; opis przebiegu walk i zachowania się bolszewików po wkroczeniu do miasta, a także obraz postaw polskich żołnierzy i ludności cywilnej stanowią dziś doskonały materiał faktograficzny. Oto jedno z takich wspomnień, opisujących walki na barykadzie przy Placu Kanonicznym (obecnie Narutowicza):
„Czterech naszych żołnierzy przez 12 godzin walczyło dzielnie nie puszczając wroga. Ludność z naszego domu, a szczególniej dziewczęta pod kulami wykopali barykadę. Zebraliśmy co było worków w domu, ja również dałam swój do mąki, napełniliśmy ziemią, wzięliśmy ławki ze skweru, gałęzie i zrobiliśmy barykadę. Dziewczęta nosiły naboje, podawały wodę do picia, a gdy żołnierze już stać na nogach nie mogli, obmywały im nogi i opatrywały rany. Bolszewicy u nas nie byli dzięki tej bohaterskiej obronie i pomocy dziewcząt”.
Nieocenioną rolę odegrały w tamtym czasie organizacje społeczne, w tym prężnie działająca w Płocku Służba Narodowa Kobiet Polskich, której komendantką była Marcelina Rościszewska. SNKP była organizacją pomocniczą, wspierającą stacjonujące w mieście wojsko. Żołnierze tym samym mogli korzystać z wszechstronnej opieki, której nie zapewniały służby kwatermistrzowskie. Członkinie tej formacji prowadziły w mieście bezpłatne punkty żywieniowe – dwie gospody dla żołnierzy oraz herbaciarnię, w której wydawano kawę, herbatę i chleb. Mogły one funkcjonować tylko dzięki ofiarności mieszkańców Płocka i okolic, dostarczających niezbędnego zaopatrzenia.
W mieście na potrzeby wojska funkcjonowała także szwalnia licząca 30 ochotniczek, kierowana przez panie H. Wagnerową i Z. Gundlachową, w której szyto mundury, bieliznę, onuce i owijacze. W koszarach artylerii za Szpitalem św. Trójcy kobiety prowadziły pralnię i łaźnię. Członkinie SNKP pełniły rolę sanitariuszek, zorganizowały również biuro pisania listów, umywalnię, a nawet specjalną salę przeznaczoną na odpoczynek. Siedziba Służby Narodowej Kobiet Polskich mieściła się w budynku Żeńskiego Gimnazjum przy ulicy Kolegialnej 23. Tu wraz ze zbliżaniem się frontu i rosnącą liczbą rannych utworzono szpital i punkt ambulatoryjny, którymi kierował dr Bronisław Mazowiecki, ojciec późniejszego premiera – Tadeusza Mazowieckiego.
Z SNKP ściśle współpracowało Pogotowie Wojenne Harcerek, kierowane przez Eugenię Grodzką. Nastoletnie płocczanki zaangażowały się w prace w biurach wojskowych, pracowały przy budowie fortyfikacji, zbierały bieliznę i prowadziły gospodę, a ich obecność na pierwszej linii obrony miasta znacznie podnosiła żołnierskie morale.
Czas w tym miejscu poświęcić kilka słów Komendantce SNKP – Marcelinie Rościszewskiej. Najsłynniejsza przedwojenna dyrektorka szkoły urodziła się w 1875 roku w Libawie na Żmudzi. Jej rodzice byli powstańcami styczniowymi, zesłanymi na Syberię. Wychowaniem Marceliny zajęły się ciotki; to dzięki nim odebrała doskonałe wykształcenie; w 1891r. ze złotym medalem ukończyła Instytut Panien Szlacheckich w Białymstoku, by potem podjąć studia w Instytucie Panien Polskich – Hotelu Lambert, jak również na Wydziale Filozofii paryskiej Sorbony.
05.03.21r.
Temat: Jakim jestem uczniem? Umiejscowienie siebie na tle klasy.
Uczniowie w klasie tworzą zawsze dany kolektyw. Jaki on jest, to zależy przede wszystkim od uczniów rozwijających się pod kierunkiem wychowawcy.
Czynniki wpływające na dobre samopoczucie uczniów w klasie:
- Cisza na zajęciach.
- Emanowanie dobrą energią w stosunku do innych uczniów.
- Wzajemne utrzymywanie dobrych relacji.
- Skrywanie złych emocji, panowanie nad nimi.
- Dbałość o stały kontakt z rówieśnikami.
- Ogólna życzliwość i wyrozumiałość względem siebie.
- Darzenie się zaufaniem.
- Wypracowanie wzajemnego szacunku, wspierania, pomocy.
26.02.21r.
Temat: Zdrowie jako fundament naszej egzystencji.
Jedzonko! Każdy z nas je lubi. Jemy, by mieć siłę do działania, ćwiczeń, nauki. Oczywiście nie wszyscy lubimy to samo spożywać. Jedni przepadają za tzw. czarniną, a innych ona odstrasza ze względu na pewien składnik…
Od tego, co jemy, zależy w dużej mierze nasze zdrowie i samopoczucie.
Tu przykład piramidy żywieniowej dla wegetarian. A czemu nie? Można i tak! Możemy spróbować jeden tydzień?
19. 02. 21r.
Temat: Dlaczego ludzie obchodzą Międzynarodowy Dzień Walki z Depresją?
Depresja to choroba, która może dotknąć osoby w każdym wieku. Smutek czy dołek psychiczny, w jaki zdarza nam się wpadać od czasu do czasu to normalne elementy codziennego życia emocjonalnego. To naturalna reakcja organizmu na niepowodzenia czy rozczarowania. Kiedy jednak uczucie pustki i rozpaczy zawładnie Tobą, nie mija i nie pozwala Ci cieszyć życiem jak dotychczas, może się okazać, że cierpisz na depresję. W Polsce nawet 1,5 mln osób zmaga się z tym schorzeniem. Według szacunków Światowej Organizacji Zdrowia do 2030 roku depresja będzie najczęściej występującą chorobą na świecie.
Kilka ważnych rad, by zapobiegać stanowi depresji.
- Stosować w codziennym życiu wyważone słowa.
- Umieć wyrażać siebie w pozytywnym znaczeniu.
- Mieć do siebie i innych dystans.
- Być kulturalnym zawsze i wszędzie.
- Umieć panować nad emocjami.
- Częściej się uśmiechać do innych.
- Być z siebie dumnym
- Cieszyć się z małych sukcesów.
12.02.21r.
Temat: Uczestniczymy w lekcji muzealnej online w Muzeum Mazowieckim w Płocku.
05.02.21r.
Temat: Porozmawiajmy o potrzebie obchodów Światowego Dnia Bezpiecznego Internetu.
wtorek, 9 lutego
Dzień Bezpiecznego Internetu 2021
Dzień Bezpiecznego Internetu – święto obchodzone w całej Europie w pierwszej połowie lutego. Jest inicjatywą Komisji Europejskiej, mającą na celu zwrócenie uwagi na kwestię bezpiecznego dostępu dzieci i młodzieży do zasobów internetowych.
Od 2004 roku w 45 krajach na świecie, w tym również w Polsce, Dzień Bezpiecznego Internetu był dotychczas (luty 2018) obchodzony dwunastokrotnie. Został ustanowiony z inicjatywy Komisji Europejskiej w ramach programu „Safer Internet”. Chodzi głównie o to, by dzieci i młodzież nie były narażone na niebezpieczeństwa w trakcie korzystania z zasobów internetowych.
W Polsce Dzień Bezpiecznego Internetu organizowany jest przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę (dawniej pod nazwą Fundacja Dzieci Niczyje) oraz NASK, odpowiedzialne za realizację programu „Safer Internet” w Polsce.
Co roku organizatorzy zachęcają szkoły, organizacje pozarządowe, firmy i prywatne osoby do realizowania przez cały luty lokalnych inicjatyw na rzecz bezpieczeństwa młodych internautów.
29.01.21r.
Temat: Zasady współżycia społecznego. My i szkoła.
Każdy człowiek funkcjonując w określonej przestrzeni społecznej i wchodząc w interakcje z innymi ludźmi powinien pamiętać, że współżycie w grupie wymaga od niego przyjęcia pewnych wzorów zachowań i postaw. Innymi słowy musi on respektować panujące w danej społeczności zasady współżycia społecznego. Pod tym terminem będziemy rozumieli właśnie zbiór pewnych norm społecznych, których przestrzeganie sprawia, że kontakt międzyludzki w społeczności ma charakter poprawny, niekonfliktowy.
Istnieje również definicja prawna („zasady występujące w polskim systemie prawnym, w treści klauzul generalnych kodeksów, mających na celu uelastycznienie przepisów prawnych w praktyce ich stosowania przez wprowadzenie oceny moralnej”) tegoż pojęcia i z reguły ona używana jest częściej, natomiast tutaj mowa będzie o zasadach współżycia społecznego w szerszym znaczeniu.
Zasady życia społecznego wyznaczają pewien ład społeczny, dzięki ich przestrzeganiu nie dochodzi do sprzeczności interesów członków grupy, co z kolei pozwala ustrzec się przed nadmiernymi konfliktami. Normy życia społecznego regulują stosunki wewnętrzne, spajają grupę, utrzymują odpowiedni porządek, a także wyznaczają pozycję jednostki w grupie. Pogwałcenie zasad współżycia społecznego może doprowadzić do napięć, otwartych konfliktów, a czasem wręcz może się stać przyczyną rozpadu grupy. Tym samym bez reguł współżycia nie byłoby możliwe sprawne funkcjonowanie grupy, jest to element konstytuujący bezkonfliktowe istnienie społeczności. Konsekwencją naruszenia zasad współżycia społecznego może być wreszcie wykluczenie społeczne bądź odpowiednie sankcje ze strony pozostałych członków grupy.
W szkole należy pamiętać o szacunku do osób dorosłych, poprzez mówienie pozdrowienia, przepuszczanie w drzwiach czy pomoc przy niesieniu torby. Na korytarzu szkolny pamiętamy o przestrzeganiu zasad bezpieczeństwa w postaci spokojnego poruszanie się, celowego unikania pośpiechu i popychania. W miejscach publicznych szczególnie dbamy o stosowne słownictwo. Nie niszczymy przedmiotów użytku publicznego, typu ławki, krzesła, śmietniczki. Staramy się zachować spokój w sytuacjach dwuznacznych i nie okazywać agresji. Należy pamiętać, iż spokojna i rozważna rozmowa potrafi zdziałać cuda i zwykle prowadzić do rozwikłania problemu.
22.01.21r.
Temat: Podsumowanie pracy za I semestr.
Nasze zachowanie wyraźnie poprawiło się na pracy zdalnej. Umiemy zachować ciszę, kiedy nauczyciel podaje ważne wiadomości czy prowadzi lekcję. Rozumiemy, że wyciszanie kolegi czy wyrzucanie koleżanki z zajęć denerwuje innych i nie sprzyja dobrej relacji z rówieśnikami. Nauczyliśmy się ponadto dbać o własne interesy – dopytujemy, mówimy o niejasnych dla nas zadaniach, prosimy o wyrozumiałość przy niedotrzymaniu terminowości kartkówki, ze względu na lepsze douczenie się i poprawienie wyników nauczania, działamy razem, tworząc wspólne projekty.
Rozumiemy, że wzajemna życzliwość i pomoc służą nam wszystkim oraz pomagają w zdobywaniu lepszych wyników w nauce i poprawiają nasze zachowanie, a tym samym wizerunek ucznia w szkole.
18.12.20r.
Temat: Analizujemy swoje zachowanie i postępy w nauce.
Wspólne wystawianie ocen z zachowania nauczyciela z uczniami w klasie.
11.12.20r.
Temat: Tradycje i obyczaje świąteczne.
W Polsce tradycje bożonarodzeniowe i zwyczaje świąteczne są wspólne dla większości regionów. W wielu domach podczas kolacji wigilijnej śpiewane są kolędy, a przy stole pozostaje jedno wolne nakrycie dla niespodziewanego gościa. Jakie są inne tradycje bożonarodzeniowe w Polsce?
Tradycje bożonarodzeniowe – zwyczaje świąteczne i wigilijne w Polsce to m.in. śpiewanie kolęd, wkładanie sianka pod obrus, przygotowanie 12 potraw na wigilijny stół. Jakie są jeszcze inne tradycje bożonarodzeniowe w Polsce i jakie zwyczaje świąteczne i wigilijne możemy spotkać w różnych częściach naszego kraju?
Zgodnie z tradycją bożonarodzeniową w Polsce wieczerza wigilijna rozpoczyna się wraz z „pierwszą gwiazdką na niebie”. Jest to symboliczne nawiązanie do Gwiazdy Betlejemskiej zwiastującej narodziny Jezusa, którą według Biblii na wschodniej stronie nieba ujrzeli Trzej Królowie.
Wieczerzę rozpoczyna się modlitwą i czytaniem fragmentu Ewangelii Łukasza w części dotyczącej narodzin Jezusa. Potem uczestnicy wieczerzy wzajemnie przełamują się opłatkiem, jednocześnie składając sobie życzenia świąteczne. Zwyczaj łamania się opłatkiem nie jest znany poza Polską i Litwą.
Na stole przykrytym białym obrusem z wiązką sianka pod spodem ustawia się o jedno nakrycie więcej niż wynosi liczba zgromadzonych osób. Dodatkowe miejsce przy stole wigilijnym przeznaczone jest dla niezapowiedzianego gościa, a zwyczaj ten upowszechnił się w XIX wieku. Tradycja bożonarodzeniowa związana z pozostawianiem miejsca i nakrycia dla wędrowca jest pozostałością ze słowiańskich wierzeń, gdzie nietkniętą część jedzenia zostawiało się dla duchów przodków.
Jednym z najważniejszych elementów podczas kolacji wigilijnej, jest bożonarodzeniowa tradycja przygotowywania na stół 12 potraw. Tu jednak lista dań może różnić się w zależności od regionu. Podstawowe to zazwyczaj barszcz czerwony na domowym zakwasie z buraków, śledzie (przygotowywane na różne sposoby), karp, kapusta wigilijna (czasem przygotowywana z grochem), kompot z suszu, pierogi z kapustą i grzybami, zupa grzybowa, kutia i inne. Często do 12 potraw wigilijnych zaliczają się także ciasta, m.in. piernik i makowiec.
Wiele potraw ma także swoją symbolikę. Podczas kolacji wigilijnej zamiast mięsa podaje się ryby, które symbolizują Jezusa i odradzanie się do życia. Również kompot z suszu pojawia się wśród potraw wigilijnych nie bez powodu: gruszki miały zapewniać długowieczność, jabłka dawać miłość i zdrowie, a suszone śliwki odpędzały złe moce. Według wierzeń ludowych mak przynosił bogactwo, dlatego tak ważnymi potrawami na wigilijnym stole są kutia, kluski z makiem czy makowiec. Piernik symbolizował dobrobyt i kojarzył się z wyższym statusem społecznym. Z kolei chleb jest symbolem nowego życia oraz dobrobytu. Jego spożycie podczas wigilijnej kolacji ma zapewnić pomyślność w nadchodzącym roku.
04.12.20r.
Temat: Jak ćwiczyć wyobraźnię i pamięć?
Popatrzmy na naszych szkicowników i rysowników. Wspólnie przeanalizujmy rysunki.
Tyle na dziś dobrego humoru i pobudzania wyobraźni. Miłego weekendu!
27.11.20r. Temat: Co sprawia, że ludzie poświęcają swoje życie pasji?
Postać ciekawa, z czasu X wieku – święty Wojciech. Posłuchajmy ciekawostek o postaci. Czy dziś bylibyśmy w stanie poświęcić swoje życie na misję, pasję? Tak? Jakie pasje mogą mieć współcześnie żyjący ludzie?
20.11.20r. Temat: Śledzimy ważne miejsca naszego regionu.
Przybliżymy sobie czarującą postać, zdolną, ambitną, pełną wdzięku i gracji rodem z Płocka – Mirę Zimińską – Sygietyńską.
Mira Zimińska – Sygietyńska – właśc. Marianna Zimińska-Sygietyńska, z domu Burzyńska (ur. 22 lutego 1901 w Płocku, zm. 26 stycznia 1997 w Warszawie) – polska aktorka, reżyser i pedagog, współzałożycielka i w latach 1957–1997 dyrektor Państwowego Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze”.
Dama Orderu Orła Białego.
Życiorys
Urodziła się w Płocku jako córka Jakuba. Nieoficjalnie aktorka podawała rok 1895 jako datę swoich urodzin. Od dziecka była związana z teatrem. Jej rodzice pracowali w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku. Matka była bileterką i bufetową, a ojciec dekoratorem. Zadebiutowała w wieku siedmiu lat jako Dziecko w Ich czworo Gabrieli Zapolskiej. Udany występ sprawił, że powierzano jej także inne role.
Zapamiętajmy tę ważną dla naszego regionu postać. Udanego weekendu!!!
13.11.20r. Temat: Dołączamy do światowej kampanii „19 Dni Przeciwko Przemocy I Krzywdzeniu Dzieci I Młodzieży”.
Nasz głos i udział też jest ważny. Wykonamy teraz prace plastyczne, dzięki którym zaakcentujemy swój udział w światowej akcji. Na pracy umieście symboliczną dłoń dorosłego i dziecko lub krzyczącą twarz dorosłej osoby i obok niewinne dziecko.
Wszystkie nasze prace znajdą się na stronie szkoły.
Zatem do dzieła! NIE DAJMY KRZYWDZIĆ DZIECI I MŁODZIEŻY!!!
06.11.20r. Temat: Wieczór dobrych rad Jasia i Małgosi. Kontynuacja Programu Domowych Detektywów.
Nazywamy swoje dobre cechy osobowości…
Dostrzegamy u naszej pani:
– sympatyczne podejście do dzieci i młodzieży,
– życzliwy stosunek do nich,
– tolerancję,
– wykształcenie i wiedzę,
– cierpliwość,
– umiejętność słuchania wypowiedzi swoich uczniów…
W naszej klasie chcemy rozwiązywać swoje problemy poprzez:
- rozmowę;
- przemyślenie rozwiązania konfliktu;
- obiektywne zdanie relacji z wydarzenia;
- zachowanie spokoju;
- chęć porozumienia;
- przeprosiny.
WSZYSCY DBAMY O DOBRĄ ATMOSFERĘ W NASZEJ KLASIE.
Temat: Omawiamy sytuacje trudne na podstawie spotkania z Jasiem i Małgosią. 30.10.20r.
Niekiedy zdarza się tak, że ktoś z was zapomni odrobić pracę w domu. Przychodzie do szkoły i czujecie dyskomfort – grozi wam ocena niedostateczna za ewentualne zgłoszenie braku pracy nauczycielowi. Zakładamy, że wszystkie nieprzygotowania dany uczeń już wykorzystał.
Jak sobie wówczas poradzić?
Najlepiej zaprosić kolegę czy koleżankę na korytarzu szkolnym, by usiadła koło ciebie i byście wspólnie spróbowali pochylić się nad danym zadaniem. Wasze myślenie po chwili zaowocuje dobrze odrobioną pracą. Dodatkowo wzajemne tłumaczenie pomoże wam lepiej zrozumieć bieżący temat z lekcji.
W czasie przerwy możecie nawzajem poczęstować się, czymś do jedzenia, np. owocowymi chipsami. W ten sposób uniknięcie przykrych konsekwencji w szkole, a tylko zyskacie. Tak na pewno postąpiliby nasi bohaterowie z komiksu! Polecam!!!